Doceniony przez widzów i krytyków spektakl "Wiśniowy sad" powstał w oparciu o najnowsze tłumaczenie autorstwa Agnieszki Lubomiry Piotrowskiej. Pozwoliło to na odczytanie wielkiego dzieła Antoniego Czechowa przez pryzmat współczesnych doświadczeń ludzkich, ale bez utraty tego, co stanowi sedno dramatu - próby dopasowania się bohaterów do zmieniającej się rzeczywistości, tęsknoty za tym, co nieuchronnie odchodzi w przeszłość (tu, symbolicznie jest to rodzinny majątek ziemski, który - zlicytowany na poczet długów - przestaje być arystokratyczną enklawą, przechodząc w ręce syna pańszczyźnianego chłopa).

Z recenzji Tomasza Domagały (domagalasiekultury.pl):

"...Świetna jest oparta na znakomitym tłumaczeniu Lubomiry Piotrowskiej adaptacja, spektakl zamyka się w dwóch godzinach. Bardzo dobra scenografia Jana Kozikowskiego (upadły żyrandol, może prezydencki?), jeszcze lepsze jego kostiumy (polecam uwadze zwłaszcza paryskie stroje Raniewskiej). Reżysersko jest bardzo dobrze: mądry, konsekwentny pomysł na arcydzieło, [...] spójna, dobrze umotywowana koncepcja reżyserska, zakładająca odarcie dramatu Czechowa z nieznośnego, taniego sentymentalizmu, w którym polskie adaptacje zdają się pławić oraz ciekawe pomysły na postaci, jak na przykład koncepcja Duniaszy czy Raniewskiej. Błyszczą aktorzy, a wśród nich przede wszystkim Joanna Kasperek jako Raniewska. [...] Jej bohaterka intryguje, prowokuje, denerwuje. Żadnego sentymentalizmu. Wielka rola. Znakomity jest Krzysztof Ogłoza jako Jermołaj Łopachin. [...] Rekowski zrobił w Kielcach bardzo dobry spektakl. Żadnej taniej konfekcji, żadnego Czechowa „po bożemu” (niech Bóg broni!). Zrobił spektakl z wielką wobec swoich – niekoniecznie pozytywnych – bohaterów empatią, powstrzymał się od ocen i przystawił widowni lustro....".